Laatste kilometers...

Ja mensen, de laatste kilometers zitten er op... Vanavond vliegen we naar Bogota, Colombia om morgenavond het vliegtuig naar Madrid en vervolgens naar Amsterdam te pakken.

Maar wat veel interessanter is: wat hebben we die laatste 2 weken gedaan?

Nou, we begonnen dus met naar een grote markt te gaan, erg toeristisch, maar best leuk, je schiet altijd wel een leuke foto, koopt wat snuisterijen en probeerd en-passant nog eens een gefrituurde vlieg/larf/weet-ik-veel-wat-het-was! Was lekker knapperig!

Daarna zijn we doorgereden naar Tena, wat de raft hoofdstad van Equador wordt genoemd. Daar Chiel nog nooit geraft heeft vond ik het wel tijd worden dat hij het witte-water eens zou gaan verkennen. Tot mijn grote spijt waren er op dit moment alleen rivieren van klasse 3 aanwezig. In Colombia hadden Ivan en ik klasse 4 met een paar klasse 5 rapids gedaan en dat was pas adrenaline! Dus ik was ernstig bang dat het een vrij saai tochtje zou worden waarbij je al blij mocht zijn met 2 waterspatten. Niets was echter minder waar... Onze gids George was een ouwe rot in het vak en hijkende elke bocht,stroomversnelling en steen in de rivier. Hij had al sneldoor dat het mij niet gek genoeg kon en dat het voor de andere 2 mannen in de boot de eerste keer was en dat ze hetniet erg vonden om nat te worden. Elke mogenlijkheid om ons in het water te krijgen pakte Georgeaan. Rechtop tegen een rots aanvaren zodat we 100% zeker zouden omslaan, 'surfen' in een golf en dan de boot zo draaien dat er geen houden aan is dat je er uit valt. En als je dan weer in de boot probeerde te klimmen werd je er met de zelfde vaart aan de andere kant weer uitgemikt! Een prachtige dag en we konden nog een paar dagen nagenieten van alle blauwe plekken van als je weer eens op een steen in de rivier klapte of van de brandplekken van het schuren tegen de boot!

Vanuit Tena hebben we ook een jungle trip geboekt. We vonden het in eerste instantie veel te duur en al mijn afding-foefjes gingen echt niet lukken. We lieten het bijna 'hangen'op 10 dollar maar we zagen zelf toch wel in dat 10 dollar verdeeld over 3 dagen gedeeld door 2 personen niet echt de moeite is... We zijn blij dat we zijn gegaan want het waren echt 3 superdagen! We hebben watervallen beklommen, waarbij onze laarzen binnen 5 minuten al volstonden (nog 3 uur te gaan, waarom moeten we dan laarzen aan???). Een rivier gevolgd door een smalle kloof heen waarbij de gids Chiel soms schuin aankeen en zelf als een keer zei: sorry Michael, this is not going to fit! Maar ja, dan kennen ze Chiel nog niet! Waar ik de afgelopen maanden alleen maar gehoord heb: Aaah, Linda, Chicka! (mooi meisje) werd Chiel bij elke trip al snel: Muy Fuerte! (erg sterk)! Wat verder nog? Door de jungle gestruind met een gids, larven uit een boom gepeuterd, gestoomd en opgegeten, met trekkerbanden de rivier afdobberen en maar hopen dat je stuitje de rotsen wist te ontwijken. Het was gewoon een tripje dat perfect bij ons paste!

In Baños hebben we gemountainbiked. De Lonely Planet (ook wel Lonely Liar genoemd) beweerde dat het allemaal downhill was...not. Het was nog wel even lekker zweten! We pakten nog een klein optochtje mee (2,5 uur) omdat Baños jarig was, en hebben staan genieten van een autorace door de straten van de stad heen. Goeie show! De honden die nog over de weg lopen, mensen die besluiten over te steken als er al een auto aankomt, mensen die op een plek staan te kijken dat als de auto slipt ze echt wel dood zijn, maar vooruit! Het is Zuid-Amerika! Moet kunnen!

Verders zijn we met de local bus een paar mooie wegen afgegaan waarbij je prachtig uitzicht hebt op de omringende vulkanen. Okee, okee, jullie als trouwe lezers, wat denken jullie? Hebben wij ook maar 1 vulkaan gezien? Briljant! Natuurlijk niet! Dichte mist! De chauffeur zag maar 5 meter voor zich uit, hahaha, hebben wij weer! Later wel nog een wandeling gemaakt naar de trekkershut op de Cotopaxi vulkaan, deze hut lag op 4800 meter, dat wel wel even lekker naar adem happen! Ook nog een ander vulkaantje bekeken, de Quilotoa, is geen werkende vulkaan meer en de krater staat helemaal vol met groen water. We zijn helemaal de krater ingelopen, 900 meter naar beneden en daarna, tja, moet je toch echt weer omhoog Chiel..! Maar natuurlijk had meneer weer mazzel en kwam er net een ezel langs scharrelen die hem een lift aan bood! Uiteraard kon ik de uitdaging niet laten liggen om de rest van de groep er uit te lopen en arriveerde ik maar een kwartiertje na de ezel (wie?) boven op de vulkaan.

Een van onze top uitjes was toch wel naar de vee markt. We kunnen alle 2 enorm genieten van chaos en lekker mensen kijken en dan sta jeop zo'n markttoch wel opde juisteplaats. Krijsende biggetjes die een andere kant op willen dan de boerin, sexende lama's, loeiende koeien, tussendoor komt dan nog weer even 300 kilo ontsnapt varken langs rennen en verderop is 5 man bezig om een gillend varken in de kofferbak te proppen waarop acuut het auto alarm afgaat. Hier tussen door proberen er nog mensen kranten te verkopen, dekbedden, overhandschoenen en heel veel eten! Dikke schik dus!

Een van onze laatste tripjes was naar het middelpunt van de aarde, wat vlak bij Quito ligt. Hier loopt dus de evenaar en hier kan je allerlei leuke truukjes doen met de zwaartekracht. Zo kan je een ei op een spijkerhoofd laten balanceren, is je evenwicht echt ruk op de evenaar en is het veel makkelijker om iemand zijn kracht te breken dan 2 meter meer links of rechts. De leukste vonden we wel de gootsteen afvoer. Op de evenaar gaat het water recht door de afvoer, zonder draaikolk, op het zuidelijk halfrond (gootsteen werd opgepakt en 2 meter naar rechts verplaatst), was er een draaikolk die linksom draaide. Gootsteen werd weer opgepakt en 2 meter aan de andere kant van de evenaar gezet en.. ja hoor, hier draaide hij rechtsom, bizar, maar zelf gezien!

Vandaag zijn we nog met een kabelbaan naar een berg naast Quito gegaan en genoten van het bewolkte uitzicht. Nu dus even website updaten en strakjes naar Bogota vliegen. Daar aangekomen, (kijk maar op deze site bij het kopje 'kaart') is de cirkel rond!

Tot morgen!

Galapagossie!

Ja mensen, we zijn weer boven water hoor! Voor degenen met de vunzige gedachten: nee, we komen niet nu pas net uit bed gerold! Foei!

We komen echt letterlijk weer boven water! De afgelopen 10 dagen hebben we ons kostelijk vermaakt op de Galapagos eilanden. Daar we het leven boven water al snel gezien hadden (tòch geen vogelaars vrees ik, al die Darwin-vinken lijken op mussen en daar mee klaar!), besloten we al snel dat het leukste van de Galapagos zich ònder water bevind!

Maar laat ik even bij het begin beginnen! Hoera! Na 5 maandjes wachten zag ik eindelijk m´n ventje weer! En zowaar, we kwamen er al snel achter dat we elkaar nog steeds lief vinden, en nu 14 daag verder slaan we elkaar nog steeds niet de hersens in, dus lieve kijkbuisvrindjes: er is hoop voor de toekomst, hahaha!

We hebben eerst een dagje door Quito getourd waarbij Chiel het erg zwaar had, ineens de 30 graden in knallen op 3000 meter hoogte valt niet mee! Hoogtepunt van deze dag was het bezoek aan de Basiliek. Voor de mensen die het niet weten: ik ben echt een oude kerkjes-freak en deze kerk staat vanaf nu op de gedeelde eerste plaats met de Notre-Dame in Parijs. De bouwstijl (Gotisch) is hetzelfde, maar wat deze kerk helemaal top maakte was dat je hem mocht beklimmen. Je mocht alle torens in, via gammele bruggetjes en via ijzeren ladders aan de buitenkant van de torens, in Europa zou het zwaar verboden zijn, maar hier kan alles weer hoor! Aan het eind van de middag zijn we naar een voetbalwedstrijd geweest: Quito Deportivo tegen Quito Universiteit, de halve finale van de beker was het. We zaten in het thuisvak van Universiteit dat behoorlijk dramatisch voetbalde. De eerste Spaanse woorden die Chiel geleerd heeft zijn dan ook: Hijo de la puta! Voor de niet Spaans taligen: ´Hijo´betekend zoon van... of .....jong. Nou dan kunnen jullie zelf de rest wel invullen! We verloren trouwens met 1-0.

De volgende dag dus op het vliegtuig naar de Galapagos. Hier hebben we eiland-gehopt want een cruise zagen we beiden gezien onze kots-historie niet zo zitten. En als we iedereen moeten geloven die we gesproken hebben: goeie keus! Even kijken hoor, ik denk dat ik gewoon even alle highlights ga opnoemen, dat is wel het makkelijkst. We hebben heel veel gesnorkeld, hierbij diverse slapende white-tip sharks gezien, heel veel zee schildpadden (waarvan een echt giga-groot!), veel zeeleeuwen en veel verschillende vissen. Uiterààrd heeft Chiel (geen) vrienden gemaakt! Hij lekker snorkelen, en een tientonner van een mannetjes zeeleeuw kwam langs dobberen. Tralala, niets aan de hand. Totdat dat beest Chiel in het oog kreeg. Hij keek, wilde verder zwemmen, keek nog eens, en besloot dat Chiel een grote concurrent voor zijn harem was. Dat beest nam toch een spurt! Ik heb Chiel nog nooit zo snel zien reageren en weg zien duiken! Goeie show!

Ook ben ik heerlijk op 2 duiktripjes geweest en heb ik 4 duiken gemaakt (voor de onwetenden: ik heb al 10 jaar mijn duik brevet, ik vind het alleen te koud in Nederland...). De duiken waren helemaal top, goed georganiseerd, 7mm duikpak, schoentjes, muts, keurig hoor! De eerste 2 duiken waren meteen de beste: white-tip sharks, black-tip sharks, Galapagos sharks, een school van 30 eagle roggen met en doorsnee van wel 1,5 meter, overal schildpadden en overal zeeleeuwen. Ook zagen we op afstand nog een paar hamerhaaien. De laatste 2 duikenwaren ietsminder spectaculair, ware het niet dat een hamerhaai ons evengedag kwam zeggen, die wasop een metertje of 3-4 bij ons vandaan!

Op het land breek je je nek bijna over de foeilelijke leguanen (land en zee) en wordt je op het eiland San Christobal gestoord van de brullende mannetjes zeeleeuwen. Tuurlijk hebben we nog de Blauw-Voet-Jan-van-Gent gezien, de Fregatvogel (met die rode bal onder z´n snavel), honderden pelikanen en vele soorten en maten Darwin vinken. Ja, de Galapagos zijn zeker een aanrader voor iedereen die ´toevallig´ in de buurt moet zijn!

Vergeet ik toch bijna nog een leuk weetje te melden: als je op de Galapagos een schildpad dood rijd, krijg je een boete van 10 duizend dollar en moet je 2 jaar de gevangenis in! Laten we eerlijk zijn; het is natuurlijk niet zo dat dat beest zich opeens voor je auto werpt... je ziet ´m wel aankomen!

Nou, en nu dus terug in Quito. De komende twee weken gaan we nog leuke tochtjes maken. Chiel had nog de jungle op z´n verlanglijstje staan, een vulkaan, een traditionele markt en ik heb er nog even een raft-tripje bijgezet. Jullie lezen het: we gaan ons zeker niet vervelen!

Mijnen, woestijnen en whow...Machu Pichu!

Lieve mensen!

Daar ben ik weer hoor! Het heeft even geduurd, maar ja, jullie begrepen uit het vorige verhaal al dat het ´hoog-tempo-travel´ was, en daar ´even´ een verhaaltje en foto´s plaatsen toch al snel 3 uur in beslag neemt... snappen jullie vast wel dat ik heb gewacht tot Chris weer terug naar huis was! Nu zit ik dus heerlijk aan mijn site te knutselen en ondertussen gezellig te wauwelen met Chiel aan de andere kant van de Skype.

Waar had ik jullie verlaten? Owja, bij de overleving van de deadroad! Hierna hebben we een vliegtuigje gepakt naar Sucre (leuk stadje) en vandaar hobbeldebobbel naar Potosi. Hier hebben ze een zilvermijn die gesitueerd is rond de 4000 meter. Uiteraard hebben we ons aangemeld voor een tourtje en zijn we kruip-door-sluip-door dwars door de berg heen gekronkeld. Bloedheet, naar zwavel stinkend en supernauwe gangetjes! Erg indrukwekkend, vooral als je bedenkt dat de mijn nog volop in bedrijf is en dat we af en toe ook aan de kant moesten springen voor van die karretjes die langs kwamen denderen. Op het laatst hebben we nog staven dynamiet tot ontploffing gebracht, natuurlijk eerst even een beetje klooien terwijl de lont al aangestoken is, dikke pret!

Vervolgens op de volgende hobbel-bus naar Uyuni aan de rand van de zoutwoestijn. Hier onszelf 3 dagen in een jeep gehesen en ons over de inmense vlakte laten scheuren. Met dat zout op de achtergrond kan je prachtige foto´snemenomdat er weinig tot geen horizon te vinden is. Prachtige dingen gezien: veel flamingo´s, meertjes, geisers etc.

Hierna een helse busrit naar Cusco genomen. We wilden met het vliegtuig gaan, maar aangezien het ticketje voor een uurtje vliegen vet over de 200 euri heen ging besloten we te gaan bussen. Om jullieeven op de hoogte te houden over mijn overgeefpraktijken; ja hoor, 1x in de bus en in het hotel loopt nu de wasbak niet meer door (ik dacht dat het broodje al genoeg verteerd was om door het putje heen te gaan..helaas... hahaha!). We hebben de schuld gelegd bij een vaag appeltje dat ik op had en Chriswijslijk niet(ik krijg het bijna niet getypt).

Cusco is mijn nieuwe liefde, sorry Chiel! Wat een leuke stad! Mooi, oud, relaxed, toch bruisend, cultuur, lekker eten, noem maar op! Wat ook hilarisch was: lopen Chris en ik door de stad, zie ik een blonde meid lopen en ik zeg: goh, dat lijkt Femke de Caluwé wel, die bij RVC heeft gevoetbald! Later passeren we haar en wat blijkt?? Whahaha! Een hele gezellige middag en avond gehad waarbij we eindelijk de cavia geprobeerd hebben en deze hebben weggespoeld met de nodige wijntjes, koekoek!

Rondom Cusco liggen diverse Inka ruines die we op ons gemakkie bezocht hebben. Erg mooi, erg indrukwekkend en erg triest hoe de Spanjaarden succesvol zijn geweest met het om zeep helpen van een prachtige cultuur. Als je in Cusco bent ga je natuurlijk ´de Inka trail´ lopen. Maar daar je je hiervoor een jaar van te voren voor moet aanmelden, en de route voornamelijk uit trappen bestaat en mijn knieen niet het berouwbaarste/eleganste onderdeel van main laif zain, besloten we een alternatieve trekte nemen. We hebben 3 daagjes heerlijk door de bergen gezworven, in lekkende tenten geslapen, gestoken door wespen, en (uiteraard) onze gids er vet uitgelopen (stelletje prutsers!), mooie mensen gezien, interessante dingen gegeten en gewoon genoten van het buiten zijn in de ruige natuur. En uiteindelijk als hoogtepunt...WHOW!!! Machu Pichu! ´s Ochtends om 4 uur opgestaan om naar boven te lopen om als een van de eersten van die dag deMachu Pichu te betreden (dat is het enige moment waarop je foto´s kan maken zonder dat er overal toeristen rondlopen). We liepen om 6 uur ´s ochtends naar binnen en strompelden er om 3 uur ´s middags als een van de laatste weeruit. Genoten? Met volle teugen!!

Inmiddels is Chris weer thuis en klim ik vanavond weer eens in een nachtbus. Eerst maar weer eens 560 kilometer omhoog rijden, richting Equador, nog 7 dagen te gaan en dan...Chieltje!

Vamos! Vamos! Vamos!

Oftewel: Go! Go! Go! Oftewel: Gaan! Gaan! Gaan! Kortom: we hebben er lekker de gang in! Chris is hier ´maar´ voor 4 weken en in die tijd wilen we toch zoveel mogelijk van Peru en Bolivia gezien hebben. Ik heb een strak reisschema opgesteld waarin we maar weinig ´verassingen´ kunnen gebruiken. Tot nu toe (dag 10) loopt het gesmeerd en gaat alles volgens planning!

Nadat ik Chris van het vliegveld heb opgepikt zijn we de volgende dag meteen uit Lima vertrokken. We zijn in een heerlijk gammele bus naar Pisco gegaan. Ons eerste doel was om goed kachel te worden van het lokale brouwsel ¨Pisco Sour,¨ dat viel vies tegen. Nee, het was niet vies, en nee,dat kachel worden is ook goed te doen, maar het drankje zelfvinden! Pfff, en dat terwijl ze het bocht hier uitgevonden hebben! Maar goed!Uiteindelijk kwamen we toch aardig in de richting. Wat wel erg interessant was: weten jullie die aardbeving van 2 jaar geleden nog in Peru? Wel, je zou zeggen dat na 2 jaar alles weer aardig op de rails is. Maar niks is minder waar. Pisco was 1 grote ingestortte bende, nog bijna niets opgebouwd, mensen in hutjes, dat was best heftig/verassend om te zien. Maar affijn; vanuit Pisco hebben we de ´Poor Mans Galapagos´ bezocht, een groepje rotsachtige eilanden vol met pelikanen, een vedwaalde pinguin, zeeleeuwen en duizenden vogels.Best leuk!

Dezelfde dag weer in de bus gestapt om door te scheuren (pruttelen) naar Nazca. Kennen jullie Nazca of moet ik weer een informatief moment inlassen? Nazca ligt in de woestijn en als jehier over vliegt dan zie je in het zand grote afbeeldingen/lijnenvan voornamelijk dieren. De lijnen zijn tussen de 65 en 300 meter groot. Ze zijn eeuwen geleden handgemaakt en niemand weet waarom.Dus wij een vliegtuigje gecharterd en nadat ik de kotszakjes kant en klaar had liggen stegen we op. Je vliegt hier in een 6 persoons chesna, en je duikt van links naar rechts (troelala) om de lijnen van alle kanten te bekijken. Jullie weten inmiddels mijn twijelachtige reputatie met geslinger dus ik ging uit van een 100% kotsgarantie (ik houd jullie nog even in spanning of het allemaal binnen gebleven is)! Het was best een grappig vluchtje, de piloot wees alle lijnen/figuren aan en wij deden onze best ze te fotograferen. Na een half uurtje stonden we weer met trillende benen op de grond en... hoera! Ik ben een held! Geen gekots (okee, laten we eerlijk zijn, het had geen 5 minuten langer moeten duren, hahaha!)!

´s Nachts een slaapbusje gepakt naar Arequipa en daar een dagje genoten van dit prachtige stadje met een heerlijk vaag marktje. Vanuit deze stad naar de Colca-canyon gegaan. Hier eerst een poging gedaan tot condors spotten (elke trouwe lezer van mijn site zal inmiddels al begrijpen dat dit uiteraard niet gelukt is, die pokke vogels bleven mooiop hun nest zitten!). Vervolgens zijn we met een gids de (vanaf dat punt)1000 meter diepe canyon afgedaald en hebben we overnacht in een oase. De volgende dag weer omhoog gestekkerd waarbij we onze gids ernstig achter ons lieten! Wat een beetje jammer was, was dat ik het na 5 minuten op de eerste dag al nodig vond om wederom de grond van dichtbij te bekijken (nee, niet van m´n graat deze keer, maar gewoon uitglijden over een stukje vals plat met kleine steentjes), de elegante houding waarin ik terecht kwam werd niet erg gewaardeerd door mijn toch al gammele knieeën en rechts liet een protesterend gekraak horen. Maar ja, pain is fain, dus de pááááden op, de láááánen in!

De volgende halte was Puno, bij het Titicaca meer, dit ishet hoogst bevaarbare meer ter wereld. Hier wonen mensen op drijvende rieteilanden en die zijn we (net zoals de rest van alle toeristen) even gaan bekijken.Best leuk om te zien.De volgende dag zijn we de grens over gegaan naar Bolivia, naar La Paz,dit is de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld (4058 m), maar daar we al geruime tijd op hoogte zitten en elke keer een klein beetje klimmen hebben we weinig last van de altitude. Vandaag was weer een toppertje van een dag. Weleens gehoord van de deadroad? Daar gaan we weer: een weg van 63 kilometer lang, die alleen maar bergafwaarts gaat. Er is 25 kilometer geasfalteerden de rest is dirt-road. Je rijd met je mountainbikeje langs ravijnen van 200 meter diep.Gaaf joh! Ik moet bekennen dat ik er eigenlijk met knikkende knietjes (hahaha, dat doen ze zowiezo wel!) aan begon. Het dodental cijfer staat inmiddels op 13, waarvan 2 dit jaar... We hebben uitgebreid alle agency´s bezocht en besloten toch NIET mee te gaan met de agency waarbij naar mateje meer betaalde de remmen van je fiets beter werden, echt waar! Om een lange weg kort te maken: we hadden en klein groepje van 3 (andere groepen waren met +/- 12) en hebben een fantastische dag gehad. De uitzichten waren spectaculair, de fietsen fantastisch, de gids onbetaalbaar en de foto´s... nou kijk zelf maar! En het allerbelangrijkste: ik zit hier achter m´n computertje, dus de dead road heeft vandaag geen slachtoffer kunnen maken!

P.S. Owja, Chris leeft ook nog!

Zand en stof!

Alle meiden van de Walnoot kennen het liedje van Josje wel: Zand in je boterham, zand in je haar, bah wat voelt dat naar! Zand in je oren, van achter en van voren, zand, zand, zand!

Nou geloof me... overal zit zand en stof als je je een paar dagen midden in de woestijn bevind! Na een paar keer grensgehopt te hebben heb ik voor de laatste keer de grens met Argentinie en Chilie overgestoken. Ik kan jullie mededelen, dat was een groot succes! Ahum! Het was zo overweldigend dat Lin op de grensovergang subiet van dr graat ging! Huh? Ja! Vind je het gek, ik stapte in de bus op ongeveer 200 meter hoogte. Vervolgens kachelen we een paar uurtjes rustig door, en moesten we op de grens de bus uit. Alleen vergaten ze even te melden dat het inmiddels 4500 meter hoog was, zonder aclimatiseren... Tja, dat ging Lin toch even niet trekken, en na de grond van iets te dichtbij gezien te hebben mocht ik voor het eerst van m´n leven aan het gas, eh, zuurstof! Gelukkig bleek ik niet de enige kneus, want na een ademteugje of 5 werd ik vriendelijk verzocht op te bokken, want ze hadden de volgende prutser opgeraapt!

De dagen daarna heb ik wisselend tussen de 2500 en 4700 meter doorgebracht, maar niets meer aan de hand hoor, het is een kwestie van je lichaam even laten aanpassen. Ik ben immers eerder op hoogte geweest en weet hoe het is om na 5 stappen naar adem te moeten happen!

Maar affijn. Waar het hoog is, groeit bijzonder weinig, vandaag mijn stoffige intro. De afgelopen dagen heb ik mezelf beziggehouden (met moeite, want mijn hemel wat kunnen sommige stadjes uitgestorven zijn, ben in 1 stadje op een hele zaterdag 6 mensen tegengekomen!) met hetbezoeken van National Parcs in het noorden van Chili. Zoals jullie op de foto´s kunnen zien bevinden zich hier vulkanen, flamingo´s, lama´s (best lekker!), vucuna´s, geisers en warm waterbronnen (niet op de foto). Ik heb dus heerlijk lui mezelf opgegeven bij een paar tours en mezelf rond laten rijden in buitenissige trucks! Mooie dingen gezien, veel stof gehapt, accuut verkouden geworden en heerlijk gebadderd in warm waterbronnen.

Verders weinig schokkends te melden geloof ik! Straks voor de 112x mijn tas inpakken, want morgen ga ik richting Lima om buurtman Chris op te pikken. En weet je wat nou het irritante is? Chris doet er maar 12 uur over om Lima te bereiken, en ik minimaal 22 uur... Eens kijken wie er brakker op dat vliegveld staat!

Cavia´s en Beelden!

Ik weet het... het is nog maar een paar dagen geleden dat ik een verhaal geplaatst heb. Maar ja! Ik heb weer zoveel foto´s... En als ik ze laat wachten is er straks geen door komen meer aan (voor jullie dan!). En tijdtechnisch is het ook handig, want over 14 dagen komt Chris (hoera!) en vlak daarvoor plaats ik nog 1 verhaal van in m´n eentje. Het komt dus gewoon even wat mooier uit! Jullie moeten gewoon even door de zure appel heen bijten. Ik hou het kort:

Onafhankelijkheidsdag in Santiago gevierd samen met Peter, een Duitser die ik overal tegen kom. Een groot park was omgebouwd tot 1 grote braderie, overal BBQ´s, drank, nog meer BBQ´s, nog meer drank en tussendoor nog een paar vage spelletjes. Peter en ik hadden het voornemen om al het vage eten en drinken dat we tegen kwamen te proberen. Dat resulteerde in een hééééél erg leuke dag, dat kan ik jullie wel vertellen!

Tussendoor nog allerlei spelletjes gedaan: proberen te kleine ringen om flessenhalzen te gooien, als je raak gooide kreeg je de fles drank. Wij hoefden geen ringen te kopen, die kregen we in bosjes aangereikt, de standhouder had het aardig door, we gooiden geen ring raak maar trokken ondertussen toch aardig wat publiek als blanke kneuzen zijnde! Verders nog pijltjes gooien en enveloppen trekken. En! Sinds jaar en dag mijn favoriet: de cavia-run! Peter vroeg zich af wat me bezielde toen ik fanatiek op ´t spel afstormde, hij had nog nooit een cavia-run gezien, ik zeg: een gebrek in z´n opvoeding! Maar affijn, voor 100 Pesos (toch wel 13 cent) mocht je een nummertje kiezen, en dan maar hopen dat de cavia jouw hokje uitkoos. Ik heb tot groot vermaak van het publiek geprobeert de cavia te beinvloeden door het nummertje voor zijn snuit te houden en te herhalen: ocho! ocho! (8). Helaas... ik heb geen vlieger of pak koekjes in de wacht kunnen slepen.

Daarna Paaseiland. De foto´s spreken voor zich denk ik. Ge-wel-dig! Samen met een ander meisje 2 dagen een scooter gehuurd en 2 dagen op het eiland rondgescheurd. Over het hele eiland verspreid staan een paar honderd beelden en altaars. Ze zijn niet allemaal meer compleet en het merendeel ligt ook omver (ofwel door een stammen oorlog, ofwel door een tsunami) sommigen zijn gerestaureerd en velen ook niet. Al rondrijdend kom je elke keer wel iets nieuws tegen, ik moet bekennen dat ik in 3,5 dag ruim 300 foto´s heb gemaakt... Lang leve het digitale tijdperk!

Het zijn overigens niet alleen de beelden die indrukwekkend zijn, maar het is het hele eiland. Heerlijk groen, tropisch en een kustlijn zo mooi! Paaseiland is ontstaan door het uitbarsten van 3 vulkanen en de kustlijk bestaat voornamelijk uit pikzwarte, stijle kliffen met daaronder een blauwe oceaan met witte schuimkoppen, erg mooi!

Paaseiland gaat bij mij de boeken in als een toppertje!

Schuitje varen, vulkaantje klimmen!

Na een paar bijzonder saaie dagen in het zuiden van Chili kon ik me dan toch eindelijk gaan inschepen op de ´Navimag´ een boot die in 3 dagen vanuit het zuiden van Chili een heel stuk omhoog zou varen. Deze boot is een omgebouwde vrachtboot, die èn passagiers, èn vracht/vee mee neemt. Het tripje was een vrij prijzige gebeurtenis, dus ik had de goedkoopste cabin geboekt (met 16 man/vrouw op een kamer, een laag dek, en dicht bij de koeien), en voor dit riante onderkomenmoest ik alsnog $300 ophoesten. Maar wat bleek nou? Het was absoluut niet uitverkocht en alle ´toeristen´ werden in een duurdere cabin gezet, zonder bijbetalen. Dus eindigde ik in mn eentje in een 4-persoonskamer, die $750 p.p was! Niet verkeerd!

Het weer viel een beetje tegen (regen, troosteloos en saggerijnig koud). Maar het gezelschap was goed, elke avond kwamen de flessen wijn op tafel, en werden er spelletjes gespeeld en lekker gekletst. Het varen op zich was vrij relaxed, tussen de bergen door, die helaas geen ijsbergen waren zoals iedereen stiekem gehoopt had. De een-na-laatste dag voeren we om 12 uur ´s middags de oceaan op. Nou dat was te merken! Met moeite de lunch opgegeten (die schoof over tafel) en mn bedje maar opgezocht, ik kon echt niet in evenwicht blijven!Gordijnen dicht zodat ik de oceaan niet kon zien langsklotsen, muziekje op, en 6 uur lang proberen te negeren dat ik in leven was. Een ieder die met mij weleens een pretpark heeft bezocht met schommelende attracties (Astridsia en Chris) weten hoeveel lol ik heb gehad, ahum.. Bij elke grote golf hoorde je overal deuren dichtslaan en dingen vallen. Op het hoogte+dieptepunt is het halve interieur van deeetzaal door de boot gegaan! De laatste avond hebben we met een groepje van 4 heerlijk zitten borrelen. De bar wilde maar niet open gaan, maar gelukkig had ik van te voren inkopen gedaan en konden we gewoon een flesje wijn open trekken. Om het wat gezelliger te maken m´n boerenzakdoek als kleedje op tafel (toppertje Riet!), en daar stalde ik nog even alle left over snacks op uit, (voor alle Da2ers: ff een gezellig bledje!). Een gezellige avond met veels te veel wijn en veels te veel lol!

Na de boot overleeft te hebben ben ik´even´Argentinie binnen gehopt om Bariloche te bezoeken. Erg leuk, maar na 2 dagen weer de grens over naar Pucon in Chili. En hier is het gaaf mensen! Een mekka voorde outdoor liefhebber hoor! Vulkanen, bergen, sneeuw, zonnetje, stil, relaxed, idyllisch, helemaal top! De eerste dag een fietsjegehuurd en een klein tochtje gemaakt, dacht ik, werd toch weer 40 km heuvel op en af! Tussendoor op allerlei mooie plekjes gestopt en gelunched. Gisteren de trip-der-trippen-so-far gemaakt! Om 5 uur ´s ochtends verzamelen voor een wandeltocht naar de top van een vulkaan! We begonnen in het donker en omdat je de sterren erg goed kon zien wisten we al dat dit een prachtig heldere dag ging worden! Het heeft uiteindelijk 5,5 uur geduurt voordat we boven op stonden. Wat een gave wandeling zeg! Iedereen had kleren en spullen van de tour-operator gekregen en ´n complete rugzak met toebehoren. Na een uurtje lopen werd de sneeuw erg hard en moesten we de crampons (door mij stug tampons genoemd) onderbinden, pikhouweel in de hand om in het ijs te slaan als je onderuit gaat zodat je niet van de berg schuift, helm op en stappen maar! Wat een verschil met die crampons (stijg-ijzers), je loopt zo die berg op joh! De tocht was eigenlijk best saai, je loopt in ganzepas in een witte omgeving alleen maar zigzag omhoog. Beetje hersenloos. Maar als je dan weer stil stond en om je heen kon kijken was het zo mooi! Bij tijd en wijle was de vulkaan echt stijl en moest je je echt wel concentreren met je noodrem-bijl in de aanslag! Eenmaal bovenop de top was iedereen uitgelaten, totdat we de eerste teug vulkanische-rotte-eieren-lucht inademden! Ranzig! Fotootjes gemaakt van de krater waaruit de dampen opstegen, je hoorde ´m ook van binnen gewoon rommelen! (Laatste eruptie was in ´73 geloof ik.) Na een half uurtje op de top was het tijd voor de afdaling. Maar ja... Zo stijl... Dat werd wel even zweten, dachten we. Maar wat bleek nou? Onderin onze rugzak zat nog een stugge lap die we a-la tena om ons heen moesten binden en vervolgens, huppetee, glijen maar! Hard dat het ging! Een stuk wat je in een uur omhoog liep, gleden we in 3 minuten naar beneden! Super-cool! Na de eerste keer voorzichtig aan gedaan te hebben, werden we in alle glij-partijen die volgden steeds makkelijker, benen omhoog en crossen maar! Na een uur werd het te vlak om te glijden en moest er weer gewoon gelopen worden.Toen we bij de auto waren bleek datwat we in 4,5 uur gestegen hadden, we in 1 uur naar beneden gegleden hadden... Het was echt een super trip. Zeker toen ikvanochtend de gordijnen open trok en zag dat het vandaag bewolkt is..!

Verdere plannen: strakjes naar de hot spring (waar vulkanen zijn, zijn warm waterbronnen!), vanavond in de bus naar Santiago waar we morgen independence-day gaan vieren en zondag (yesyesyes) naar Paaseiland!!!

Sneeuw en kou!

De meest zuidelijke stad ter wereld, Ushuaia, bleek helemaal niet het einde van de beschaving te zijn! Mijn hostel was zelfs `hipper` dan ik eigenlijk aan kon! Het was een `coole` tent voor fanatieke snowboarders, waar de muziek om 6 uur `s ochtends aan ging en rond 2 uur `s nachts stopte met blèren. Niet helemaal Linda`s cup of tea, maar vooruit!

Wat wel heel erg gaaf was, is dat ik een cursusje hondeslee besturen gedaan heb! Eerst een beetje uitleg over de honden, daarna zonder honden oefenen om de slee heuvel-af-en-door-de-bocht te krijgen, viel heel nog niet mee! Daarna 4 honden voor de slee, en glijden maar! Hard dat het gaat! Die dieren willen echt werken, niet te houwen! We zijn door 2 valeien gegaan, door de bossen, warm chocorummetje bij `n hutje, door de bossen en (pas op, goed sturen!) over een paar bruggetjes. Echt een hele gave ervaring!

Verders het Beagle kanaal bezocht, Beagle-bier gedronken (en echt, het blijft vies spul, waar dan ook ter wereld!), zeehonden gezien, de plaatselijke variant van de aalscholver, en wat mooie vuurtorentjes.

Vervolgens ben ik naar Puerto Natales gegaan, kijk, als we dan toch een stad moeten uitroepen tot einde van de wereld, dit is een goeie kanshebber hoor! Allemachtig! Daar het nog geen hoogseizoen is (stadje ligt naast een van werelds meest bekende National Parks: Torres del Paine) was alles in dit gehucht gesloten. Nadat ik de halve stad ter voet had doorkruist vond ik eindelijk een acceptabel hosteltje dat zo vriendelijk was om me binnen te laten. Na anderhalve dag van rondhangen, informatie sprokkelen en voorbereiden ben ik naar het NP gegaan voor een wandeltocht van 5-6 dagen.

Voor kenners: Ik heb de `W` gelopen, de achterkant was gesloten omdat de sneeuw daar op heuphoogte was. Gelukkig waren er met mij nog een paar gekken die aan deze hachelijke onderneming gingen beginnen. Hoe gek dat bleek al snel omdat we na anderhalf uur lopen (nog 3,5 te gaan..) in een sneeuwstorm terecht kwamen... Een uur later zagen we er allemaal uit als de verschrikkelijke sneeuwman, maar was de wind gelukkig gaan liggen en waren de wolken inmiddels leeg.

Goed koud en moe arriveerden we bij het eerste hostel. Degene die daar werkte schrok zich verloren, hij had in geen 2 weken mensen gezien en nu kwamen er opeens 7 binnen rollen! In plaats van in het gasten verblijf werden we in de personeels vertrekken onder gebracht, dit was de enige plek waar er een houtkachel brandde! Hier hebben we dankbaar gebruik van gemaakt, ten eerste om alle kleren te drogen, en ten tweede om op de houtkachel te koken. Kleine tip: pastasaus gaat prima, maar pasta zelf niet, dat moet toch echt helemaal koken en niet zomaar in warm water...het was n beetje pasta-brei geworden! De dagen erna was het weer een stuk beter, en wat wij thuis altijd zeggen: je loopt je vanzelf warm! Iedereen had voor 5-6 dagen ontbijt-lunch en -diner-spullen meegenomen, en daardoor sjouwden we ieder zo´n 15 tot 18 kilo mee op de rug. Positief puntje: per maaltijd werd de tas lichter! En eten dat we deden, hahaha!

Onderweg een gletsjer bezocht, veel mooie meertjes gezien, pootafdrukken in de sneeuw gezien van poema´s, veel door de sneeuw gebanjerd, geglibberd over verborgen stukken ijs, en de veel te steile en besneeuwde hellinkjes op de kont afgegleden (pas op voor de afgrond..). Het doel van de wandeling was om uiteindelijk bij de Torres uit te komen, 3 bergpiekies naast elkaar. Nou, je kent het wellicht wel (of niet), je zwoegt je er 4 uur lang naartoe (sneeuw, berg-op-op-op, ijs) en dan sta je er, verrekt van de koude wind, maakt snel 10 foto`s en je kan het hele takke-eind weer terug, hahaha!

Moe maar bijzonder voldaan zijn we weer terug gegaan naar Pto Natales waar we de wandeltocht hebben afgesloten met een lekker etentje (4 dagen pasta met saus wordt je toch zat...) en een flink glas pisco-sour, proost!