Oòòòòh´s! en Aááááh`s!

Wat heb ik weer een hoop mooie dingen gezien zeg! Watervallen, gletsjers, wereldberoemde bergtoppen, walvissen, zeehonden, pfff, en dat allemaal in 1 land! Argentinië mag zichzelf gelukkig prijzen met zoveel natuurschoon!

Ik zit nu dus in Patagonië, daar heeft iedereen vast wel eens van gehoord. Voor dit stuk van de trip was ik het meest ´bang´. Daar de seizoenen op het zuidelijk halfrond tegenovergesteld zijn van ons, is het hier nu dus midden winter, en ik bevind me bijna zo zuidelijk als maar mogelijk is! Ik had van te voren hele visioenen van metershoge sneeuw, ijsberen die door de straten lopen, 6 skipakken over elkaar en dan nog niet naar buiten durven etc. Elke medereiziger die ik onderweg tegen kwam die hoorde dat ik ´in de winter´ naar Patagonië ging verklaarde me voor gek: ‘Hoe kan je dat nou doen? Had je dat niet anders kunnen plannen?'

Maar wat het ik een geluk gehad zeg! In de winter is het namelijk het walvissen seizoen in Patagonië. Dit betekende dus, dat ik heerlijk een paar uur lang op het strand heb gestaan terwijl de walvissen maar een paar meter bij me vandaan zwommen. Te gek! Als je in de rondte keek zag je elke keer minimaal op 5 plekken walvissen zwemmen. Meestal moeder met jong (1 maand oud en ´maar´ 3 meter!). Ondanks dat het zeehonden seizoen nog moet beginnen lagen er toch al her en der een paar uit te buiken op het strand.

In de natuurparken van Los Glaciares is pas voor de eerste keer het thermische ondergoed uit de tas gekomen. Maar ja, dat is misschien ook wel handig als je buiten in de vrieskou 4 uur lang naar een gletsjer gaat staan staren in de hoop dat hij instort!

De Perito Moreno gletsjer is de enige die nog groeit en dus ook regelmatig ´afkalft´ (beetje instort). Maar ja, dat ding is giga-groot en probeer maar eens te ontdekken waar hij gaat brokkelen, ik kan je zeggen, dat valt niet mee! Maar wel gaaf hoor, je staat daar naar die giga ijsbergen te kijken en overal hoor je gekraak, geknal en gerommel.

Ik heb wel een paar stukken van 10x10 zien vallen, dat lijkt heel wat, maar op die gigantische ijsmuur is het maar een schilfertje (wat overigens flinke golven veroorzaakt!)

Aan de andere kant van het natuurpark (5 uur rijden verderop), ligt de beroemde berg Fitz Roy (3441 m), volgens iedereen onbereikbaar in de winter. Echter als je eenmaal in de buurt bent kijkt iedereen je raar aan als je vraagt of het mogelijk is, natùùrlijk kan je er heen! Dus weer op pad! De eerste dag was het bewolkt en liet Fitzie zich mooi niet zien, wel heerlijk gewandeld door ruige natuur al banjerend door de sneeuw. De tweede dag heb ik de gok genomen en ben ik naar het Fitz Roy uitzichtpunt gelopen. Erg leuk: het moment dat je aan de tocht begint staat er een bord: als er sneeuw of ijs op het pad ligt moet je niet aan de wandeling beginnen, dan is het te gevaarlijk. Ik moest de sneeuw van het bord vegen om het te kunnen lezen...

Wel vaag, want het was een bord van de parkwachters, en die hadden ons de dag ervoor toestemming gegeven om dit pad te bewandelen..?

Maar affijn, na anderhalf uur glibberen, bijna wegwaaien, puffen in het zonnetje en tot m´n knieën in de sneeuw was ik dan toch eindelijk boven. En wat denken jullie? Jawel! Helder! Hoera! Fitz Roy in volle glorie in het zonnetje! Wat een mazzel had ik toch weer! Heb daar een half uur staan blauw-bekken, veel te veel foto's genomen en ben weer terug gegaan. Door het zonnetje (die ondanks de ijzig koude wind toch z´n best deed) begon op sommige plekken de sneeuw en het ijs te smelten en daar het pad naar beneden afliep was het op z´n tijd een aardige glijbaan! Maar op ´t gemakkie heelhuids beneden gekomen.

Vandaag = computerdag. Foto´s kopieëren (geen risico´s nemen!), website bijwerken en om half 7 vanavond in het vliegtuig naar Ushuaia, de meest zuidelijke stad (lees: gehucht) ter wereld. Ben benieuwd wat we hier allemaal (niet) gaan aantreffen!

Niet veel te vertellen, maar wel veel gezien.

Nee, serieus, geen leuke verhalen ofzo. Maar als ik deze foto's laat wachten, dan is er straks geen doorkomen meer aan! Even kort dan. Het is winter in Rio, dat houd in dat het 20 graden is en dat geen enkele Carioca zich op het strand waagt. Nou dat was te zien... een verlaten strand! Gelukkig was het de volgende dag beter weer en heb ik toch nog even van het 'gevoel' mogen proeven!

De ene avond het uitzicht vanaf de Sugar Laof bewonderd, een prachtig ondergaande zon naast het Christus beeld. En de andere avond de andere kant op, van de Christus richting de Sugar Loaf. Ik was een beetje teleurgesteld in Christus (vat dit nu niet verkeerd op mensen, in het BEELD bedoel ik) hij was wat plattig, ik had 'm wat ronder voorgesteld. Ook had ik in mijn hoofd dat je hem van voren zou benaderen en er zo naartoe zou lopen. Niet dus. Achterom en je vervolgens door de massa wurmen, maar vooruit, dat weet je, dat hoort erbij.

Op vrijdagavond is het 'Lapa-avond' dat houd in dat onze hele buurt veranderde van een rustige buurt in een samba-dansende, caprihinha-drinkende, op-straat-plassende (de mannen dan) massa, die op het gemakkie doorging tot 6 uur 's ochtends. Fantastisch om mee te maken! Heerlijk kachel geworden en genoten van al die Brazilianen die zich vol overgave op de samba (en drank) stortten!

Nog even een blundertje van het Linda-front (Pap en Mam, sla dit stukje even over!). Ik ging 'even' met de bus naar het busstation om een kaartje te kopen voor de trip naar de Falls. Helaas had ik niet helemaal door waar het busstation was en eerdat ik doorhad dat we er al voorbij waren, reden we al in de buitenwijken/favella's... Tja, en dan? Uitstappen en de eerstvolgende bus terug pakken leek me niet echt een veilige optie... Dus stug blijven zitten (ik zat naast de kaartjes-mevrouw) totdat we bij het eindpunt waren, daar op het busstation van bus gewisseld en weer het hele takke-eind terug gereden! 'Even' een kaartje halen op het busstation duurde ruim 4 uur!

Nu bevind ik me dus reeds in Argentinie! Bij de Iguacu watervallen. Ik heb ze van beide kanten bekeken en ik moet zeggen: GE-WEL-DIG!!! Ik heb hier echt 2 fantastische dagen gehad, ook nog de waterkrachtcentrale bezocht, indrukwekkend! Morgen met het vliegtuig naar Buenos Aires. Goh, wat gaat het ineens snel allemaal!

Hangmatten enzo...

Van de week vroeg iemand me: ´Hé, jij hebt die boot van Manaus naar Belem gedaan, hoe was het?´

En mijn reactie was: afschuwelijk! Alleen maar 4 dagen hangen in je hangmat, zere rug, of zitten op het bloedhete dek, er waren geen stoelen of banken aanwezig. Het eten was slecht, àls er al eten was (je moest er op tijd bij zijn). En geloof me, na 4 dagen komen de rijst en spagetti met bruine bonen je neus uit! De wc was (uiteraard) ranzig en de douche ook. Je ziet bijna geen jungle, alleen maar water, water, water. Als je de kans krijgt moet je het doen! Het is afschuwelijk fantastisch! Echt een geweldige ervaring!

Huh??? Klinkt absoluut ongelofelijk, maar dat is wel hoe ik er op terug kijk. En wat leuk is, gisteren ontmoette ik 2 meiden waarme ik op die boot had gezeten en die hadden precies hetzelfde: afschuwelijk, maar ik had het echt niet wilen missen!

Als je de foto serie bekijkt, zie je hoe dicht de hangmatten bij elkaar hangen, er is echt geen privacy, als er iemand zich omdraaide in de hangmat, schommelde de 10e persoon in de rij vrolijk mee! Maar wat je al niet mee maakt op zo´n tochtje! Een jong priestertje die een hele groep om zich heen verzamelde en daarmee religieuze liederen ging zingen, en die twee dagen later keihard dwars over de boot heen blèrt: `Linda, I love you!` En ik maar:`But I don´t love you, and shut up!` Een psychopaat die ´s nachts vrolijk met een mes liep te zwaaien. Een dronken dame die ´s nachts door de lokale ME aan haar haren getrokken van de boot werd gehaald. Discriminatie vanuit de mensen die luxe in de cabins sliepen, die niet wilden dat wij ´gepeupel´ op het bovenste dek kwamen, het voelde helemaal Titinic. Alleen zijn wij niet vergaan. Hoewel... Midden in de nacht voeren we gezellig bovenop een boomstam waardoor ons schuitje een goeie kapseizende beweging maakte. Ik heb me rot gelachen, al die Brazilianen als een mafkees reddingsvesten halen, geweldig! Goeie show!

Wat is verder nog het vermelden waard? Mijn 32 uur durende busrit die stiekem toch 36 uur werd waardoor ik ´s nachts om 3 uur inSalvador aan kwam (gelukkig had ik n hotelletje gereserveerd en wisten ze dat ik kwam). Salvador was leuk, een Afrikaanse stad met echt ´big mama´s´ in de straten. Leuk om geweest te zijn. Van Salvador met het vliegtuig richting Ouro Preto. Ik lekker met de bus naar de airport, ikhad alleen even nietdoor dat de airport 40 km verderop lag... Wat dus eindigde in een sprint met 18.5 kilo op m´n rug en 6 kilo in m´n kleine rugzak op m´n buik. Met nog 20 minuten op de klokfinishte ik bij de incheck balie, waar ze me aankeken van: wat zie jij er verhit uit, waar maak je je druk om... Uiteraard had het vliegtuig vertraging, grommm...! Ouro Preto (al die foto´s met kerkjes) maakte alles weer goed! Schat-tig stadje! Helemaal verliefd op! Nog een goudmijn bezocht, niets gevonden.

Momenteel ben ik in Rio, arriveerde daar gister om 5 uur ´s ochtends, heeeeerlijk! Eigenlijk is je hele dag naar de knoppen omdat je de hele dag een ´kater´ gevoel heb. Ik heb dus gister door de Botanische tuin gelopen en de boel een beetje verkend. Het lag in de planning om vandaag alle high lights af te gaan en daarna m´n camera´s in de kluis te leggen en om dan ´relaxed´ door de stad te gaan, en naar de stranden. Maar gelukkig is het bewolkt... en met 2 uitzichtpunten als belangrijkste highlights is helder weer toch een vereiste vrees ik!

Nu maar hopen dat het vanmiddag nog open trekt, want morgen is zaterdag en in het weekeind is het mega druk hier! Jullie lezen hoe het afloopt!

Liefs Linda

Tja, het was wat warmig...

Hoe warm? Nou, dat je om 8 uur ´s ochtends al verlangend naar die Amazone staat te kijken om er in te springen omdat je al drijft van het zweet!

Het was een keurig, goed georganiseerd tripje, ik kan niet anders zeggen! Ja, dat zagen jullie niet aankomen hè! We zijn eerst een stuk met de auto ´afgevoerd´ en daarna nog anderhalf uur met de boot totdat we bij een jungle-lodge kwamen. Deze lag strak aan/in de Amazone en we konden direct in de bikini om een plons te nemen! ´s Middags zijn we wat rond gaan varen waarbij we apen zagen, dolfijnen en waarbij we weer eens gingen proberen piranha´s aan de haak te slaan. De gids viste de ene na de andere uit het water en ik haalde elke keer maar weer een lege haak binnen... Maar zo vertelde ik de groep `we gaan niet weg tot ik een piranha heb, dit is de derde keer dat ik er op vis, deze keer moet het lukken!´ Ik dacht dat iedereen uit practische overwegingen zijn hengel had binnen gehaald (hoe minder aas er ligt, hoe meer kans dat ze precies mijn haakje uit houden kiezen om toe te happen). ´s Avonds bij het eten kwam ik er echter achter dat de rest allemaal vegetarisch was en dat ik de enige bloeddorstige moordenaar in de groep was. Niks pieteit met mij, maar met die pokke-piranha! Het moet niet gekker worden! Maar affijn, uiteindelijk had ik een gi-gan-ti-sche vis aan de haak, en konden we met een gerust hart de weg/sloot vervolgen!

´s Avonds weer groot spectakel. Het was inmiddels donker en we gingen op krokodillenjacht, jeah! Dus iedereen in de boot, klaar voor een uren-durend tripje. Kort verhaal lang: vijf minuten laten stonden we weer bij de lodge met een krokodil(letje) van 40cm, so far for the exitement!

We hebben nog een avond in de jungle gekampeerd, maar dit vond ik een iets minder succes omdat a) de gids ´s ochtends op een wandeling een vogelspin van 9 cm liet zien, b) het stikte van de muggen (om vader Abraham te citeren) en c) het was allemachtig ranzig warm en het water daar stikte van de piranha´s dus weinig kans om een beetje te poedelen om af te koelen.

Wat een top tripje was: met de kano dwars door alles heen! De regentijd is net achter de rug en de amazone staat een beeeeetje hoog, we zagen dus heel veel ´struiken´ dachten wij, bleken de toppen van 5 meterhoge bomen te zijn...dus! Dit hield wel in dat we overal konden komen met de kano, dus zigzaggend tussen lianen, palmbomen en lelievelden hebben we ons een weg door de jungle gebaand! Nog een toppertje: ik heb 2 toekans zien overvliegen, ik heb zoetwater dolfijnen gezien (echt kansloos om te fotograferen Maaike!), en ik heb een luiaard vastgehouden. Superschattig! Die klemmen zich heeeeel sloom aan je vast en gaan dan met een zelfvoldane grijns om zich heen zitten kijken, prachtig! Ook nog een rubber´plantage´ bezocht, groot woord, maar wel heel leuk om te zien hoe dat rubber uit die boom druppelt en hoe het bewerkt wordt.

Voor de rest heb ik denk ik een stuk of 100 souvenirtjes meegenomen uit de jungle, in de vorm van bulten over mn hele lijf! Nee, geen muggen, geen vlooien, geen zandvliegen, maar ´gewoon´ een allergische reactie op òf de zon, òf iets in het eten.

Nou, mijn boot is geboekt, mijn hangmat die ik gister heb gekocht heb ik al uitgeprobeerd (ligt goeoed!) dus ik ben er klaar voor! Morgen ga ik voor 4 dagen met een stuk of 100 locals op de boot naar Belem! Gezellig!

Zo´n tripje blijft een avontuur op zich!

Hallo allemaal!

Eindelijk weer eens een gaatje in mijn geduld gevonden om de strijd met de computers in Zuid-Amerika aan te gaan! Wat een drama weer! Twee internet sites tegelijk open is echt te veel van het goede voor deze toko! Maar vooruit! Genoeg gemopperd, ook op het kladblok kan ik vast aan mijn verhaal beginnen! Waar waren we gebleven? In Ciudad Bolivar. Daar hebben we een ieniemienie vliegtuigje gepakt naar de hoogse waterval ter wereld. De zogenaamde Angel Falls. Het werd weer een memorabele trip waarbij we in eerste instantie met de hele groep een uur aan ons lot over gelaten werden, vervolgens in een bootje gedumpt waarbij we 4 uur op een houten plankje moesten zitten met onze knieen bij onze oren, want alles is natuurlijk niet op lange Nederlanders gemaakt! Na lang afzien bereikten we toch de waterval. Onze immer enthousiaste gids gebood ons onze poncho en zaklamp mee te nemen en verdween in de jungle. Na een uurtje stug doorstapen over boomwortels, keien en flink omhoog zagen we dan van dichtbij de waterval. Bij gods gratie mochten we foto´s maken, want hij was als de dood dat we van het randje van de afgrond zouden stappen (als we de rest van de trip hadden geweten hadden we het misschien wel gedaan!). Vervolgens mocht er onder aan de voet van de val nog wat gepoedeld worden onder wakend oog van onze kinderoppas. Hierna begon het grote feest. De hemelsluizen beloten massaal open te gaan, de zon ging onder en wij moesten nog een stuk door de jungle stekkeren! Een uur laten rolden we drijfnat in het pikkedonker de bosjes uit. Snel naar het kampement waar de kippetjes al gaar waren (en lekker!). Vervolgens zagen we dat er zo´n 40 hangmatten naast elkaar onder een groot afdak hingen, met ongeveer een kleine meter tussenruimte. Jullie snappen dat het een heerlijke nacht werd met veel privacy en rust... De dag daarna viel nog een soort mee, eerst terugvaren (we gingen nu illegaal op onze reddingsvesten zitten, een stuk comfortabeler!) het was smeken om eten en daana om nog een bord, maar de watervallen die we bezochten, achterlangs liepen en overheenklommen waren in ieder geval erg gaaf. De derde en laatste dag was weer een stunt. We moesten om half 8 (karig) ontbijten, om 9 uur onze kamer uit, om half 10 naar het vliegveldje en hoe laat denken jullie dat we gingen vliegen?? Nee, allemaal mis! Om kwart voor 2. Op het vliegveld was niets te doen, niets te eten of te drinken en we moesten onze tijd maar uit zitten. Jullie kunnen je waarschijnlijk inleven in mijn gemoedstoestant om half 2!

Maar altijd vol goede hoop blijven, en bij aankomst hebben we heerlijk een nachtbus genomen naar Santa Helena, dat ligt op de grens met Brazilie. Hier hebben we een wandeltcht gemaakt een tafelberg van 2800 meter op. Echt leuk. Eerst liepen we 2 dagen door het vlakke land en de derde dag liepen we de voet van de heuvel op. Na 2 uur lopen (met 12 kilo bepakking) stonden we dan opeens voor de kaarsrechte muur van die berg. Erg indrukwekkend! Gelukkig hadden we toch wat te zanikken. We waren samen met 2 andere Nederlanders en we hadden al de hele tijd het gevoel dat er iets niet klopte met het aantal porters dat we bij ons hadden, ook de gids was raar, onbeschoft en kortaf. Uiteindelijk liep het (natuurlijk!) helemaal fout op het eten. Na een dag van 8 uur lopen besloot de gids dat hij ons wel aangemaakte soep met een handje pasta kon geven. Ook vermeldde hij vrolijk dat het ontbijt de volgende dag oatmeal (brinta) zou zijn. Dus Lin heerlijk over de rooie, want persoonlijk vind ik brinta slobber voor de varkens en dat zet je niet iemand voor die erg veel betaald voor dit tripje... We hebben ons dus 6 dagen heerlijk op lopen vreten en vol gas geklaagd bij de tour operator. Die voelde onze gids aan de tant en na zware onderhandelingen (niet van ons hoor, van Luuk, wij vonden het alweer zielig...) kregen we ongeveer de helft van ons geld terug. Hier waren we een uur later niet zo blij meer mee, want opeens realiseerden we ons dat we in 1 dag per persoon allemaal van 90 euro in waardeloze Bolivars af moesten ziet te komen omdat we allemaal het land uit gingen!

´s Avonds lekker gegeten en goed aan de boemel dat snappen jullie wel, maar ja, dat kost je dan ook maar 12 euro ofzo! Hahaha, het is ook nooit goed! Inmiddels is Ivan naar huis met een kater, nee, niet van de reis, maar van het ´verdorie die Bolivares moeten we toch op zien te krijgen in 1 nacht´ feestje.

Ik ben met die 2 Nederlandse gasten afgezakt naar Brazilie. Op dit moment zit ik in Manaus. Morgen ga ik alweer op pad voor een 5 daags tripje de Amazone open in. Kijken of ik deze keer wel dolfijnen/krokodillen en piranha´s zie!
Jullie lezen het waarschijnlijk volgende week, want ik moet dan nog 2 dagen mezelf vervelen voordat ik met de 4-daagse-hangmat-boot mee kan naar Belem!

Liefs Linda

Het eerste weekje Venezuela.

Zo! Daar ben ik weer! Een hoop kilometers gevreten en een hoop gezien! Na het geweldige raften hebben we er 3 dagen over gedaan om de grens te bereiken. Alleen maar bergen en bochten, bochten, bochten... Inmiddels hebben we de heuvels (godzijdank) achter ons gelaten, 1x kotsen in de bus vind ik meeeeer dan genoeg (maar wat luchtte dat op zeg!!!).

We hebben horror verhalen gehoord van mensen die 5 uur bezig waren op de grens, om van Colombia naar Venezuela te gaan, en van mensen die alles moesten uit pakken en geld moesten schuiven om maar door te mogen. Maar niets van dit alles hoor! In vijf minuutjes sjokten wij over de brug Venezuela in!

Na een paar dagen die van ´bussen´ aan elkaar hingen (10 uur is niets) kwamen we eindelijk aanbeland in het prachtige Merida. Hier besloten we de ledematen maar een beetje actie te geven en ons op te geven voor een dagje canyoningen!

Ik heb dit eerder gedaan in Vietnam en ik weet dat ik het fantastisch en verschikkelijk tegelijk vind. Een control freek hangend aan een touwtje midden in een waterval, of die van 5 meter hoog precies tussen een paar rotsen in de kolkende rivier moet springen, zien jullie het voor je? Walnoot-dames, jullie hadden trots geweest op me! De omgeving was weer fantastisch, knalblauwe vlinders van 10 cm, lianen die overal hangen, bananenbomen, schitterend! De spierpijn de volgende dag was iets minder kleurrijk vrees ik...

Vanuit Merida hebben we nog een tripje gemaakt het ´platte land´ op, dit is de letterlijke vertaling van Los llanos. We boekten een 4 daagse tour waarbij we de natuur in gingen om vanalles te bekijken. Eerste trip: met de boot door de natte gebieden om de zoet water dolfijn te spotten (niet gevonden). Tweede trip: met de jeep op pad en kijken of we een anaconda het moeras uit konden sleuren (niet gevonden). Derde trip: te paard de landerijen door op zoek naar een miereneter (ja jullie voelen em al aankomen: niet gevonden!) Vierde trip: off road safari waarbij we toch vast en zeker piranha´s gingen vangen, het was maar goed dat er een kip aan het spit was, want denken jullie echt dat we wat gevangen hebben???

Gelukkig had een van de ´knechten´ op de boerderij waar we sliepen een anaconda(tje) gespot terwijl zij de weg over wilde steken. Konden we er toch nog even mee op de foto!

Wat wel weer frappant was, was dat het dierdat het moeilijkst te spotten zou zijn,we die op elke moerashoek tegen het lijf liepen. En wel te weten deCapibari ´s werelds grootste knaagdier (hoewel ik hamsters ken die beweren dat hen die eer toe komt, maar vooruit). De Capibari kan 30 kilo worden en schijnt bijzonder lekker te zijn!

Na deze trip hebben we ons in de auto gehesen voor een ritje wat uiteindelijk (met een paar buissen ertussen) 24 uur zou duren. Heerlijk! Ben gek op (goedkope) benzine dampen! Inmiddels heeft ons dat wel doen aanbelanden in Ciudad Bolivar, alwaar we morgen op stap gaan naar ´s wereldshoogste waterval.

Vanuit het bloedheteVenezuela groet ik jullie!

Liefs Linda

PS: Luan, je bent de slankste Venezuelaanse die ik tot nu toe gezien heb...mijn hemel...

Nu alweer vrienden gemaakt! Ahum!

Nou lieve mensen, we leven nog hoor! Waarvan? Vragen jullie je natuurlijk meteen gestressed af?! Nou van alles! Van die verschrikkelijk lange vliegreis, waar geen einde aan kwam. Van het feit dat Iberia erg zeikerig is met eten en drinken (dus Ramon, die krentenbollen kwamen echt wel van pas!) en van die kleine hartverzakking die we kregen toen we zagen dat we in Madrid een half uur hadden om het volgende vliegtuig te halen, terwijl de bewegwijzering zei dat het 24 minuten lopen was!!! Of misschien van de rafttrip met rappids klasse 5 waar we vandaag doorheen kolkten?

Jullie lezen het al; Linda is weer lekker op dreef!

Maandag kwamen we natuurlijk helemaal gaar in Bogota aan. Dinsdag hebben we de stad bekeken, en die zijn we woensdag weer snel ontvlucht! Niets ten nadele van Bogota hoor! Leuke stad, relaxte mensen! Colombia is echt een leuke verassing! We voelen ons ook geen moment onveilig en er heeft (nog) niemand iets geprobeert over drugs of om ons te beroven ofzo. Allemaal heel chill! Op woensdag zijn we in een bus gestapt naar een klein stadje Villa de Leyva. De bussen hier en de hele organisatie er omheen geven een geweldig Azie deja-vu! Want als je busje maar half vol zit, ga je natuurlijk niet snel op pad! Nee, dan ga je tergend langzaam alle trottoirs af, terwijl er iemand uit het raam hangt en alle locaties waar je gaat stoppen rond schreeuwd. Niet echt gek dat we dus 2,5 uur later dan gepland arriveerden! Maar affijn het stadje maakte een hoop goed!

Wel hebben we nog erg veel moeite fatsoenlijk uit eten te gaan. Of het is schreeuwend duur (12 euro voor diner) of het is een snackbar-achtige toestand met vette snacks. Maar vanavond was ntoppertje! Soep, verse sap, fruit, rijst, aardapels, kip, salade en toetje voor 3,50! 1x raden waar we morgen avond eten!

Vandaag was erg leuk, een rafttrip. We waren in 2 ploegen en gelukkig waren wij iets fanatieker en daardoor werden die anderen vanzelf de schlemielen die gelukkig allemaal een keer uit de raft kieperden en de hele raft een keer omsloeg! Gelukkig hadden ze een hysterische Amerikaanse aan boord die de hele lunch door bleef zaniken over het feit dat ze nog nooit zo bang was geweest en dat ze dacht dat ze dood ging. Waarop ik haar vervolgens vertelde dat het een reden had, dat die reisverzekeringen zo duur zijn. Ja zegt ze, maar ik was bijna dood. Ach, was mijn antwoord, dan krijgen ze thuis 20.000 dollar uitgekeerd. Ze vond me niet zo aardig geloof ik... Raften was verder echt top! Soms muren van 2 meter water voor je en als je dan weer op kon kijken zat de raft tot de top vol water, en hangt iedereen ternauwernood binnenboord. Ook hebben we een keer onze gids gelanceerd, die vloog door een botsing met een rotsblok zo over ons heen de raft uit, goeie show!

Wat verder nog? Ohja, die kouwe douches... Ze hebben hier aan de douchekop een soort snelkookpan hangen, en als je dan de warme kraan aanzet wordt dat (als je mazzel hebt, en dat hebben we niet zo vaak) in die pan opgevangen en snel verhit waardoor je dan warm water hebt (zou kunnen hebben). Ik denk maar zo, goed voor de doorbloeding! De matrassen, ach, als je in een diepe kuil ligt kan je er niet uitkieperen ook!

Nou, dat was hetwel weer even geloof ik! Ik heb geprobeert fotos te uploaden, maar de compu en mijn camera kunnen het nog niet zo heel erg eens worden. Die houden jullie dus tegoed!

Liefs Linda

Nog maar een dag of 12...

Hoi allemaal!

Gezellig dat jullie met me mee reizen, of dat jullie een kijkje komen nemen!

Na veel maanden van boeken lezen, internet afstruinen en veel mislukte 'reisdates' is het nu dan allemaal in kannen en kruiken! Op maandag 15 juni vertrek ik voor 6 maanden naar Zuid-Amerika. Ik vlieg naar Bogota, Colombia en daar vandaar begin ik mijn reis door Venezuela, naar beneden, Brazilie in en over de Amazone naar de kust. De Pantanal wilde ik links laten liggen, daar zitten mij iets te veel mugjes en juist daar heb ik niet zo'n gezellige relatie mee!

Via de watervallen van Igacu (Brazilie) reis ik Argentinie in, en misschien doe ik nog even een klein stukje Paraguay aan, even kijken hoe het tijd technisch gaat. In Argentinie ga ik me vergapen aan al het natuurschoon wat er is en probeer ik een stukje met de boot richting Zuid-Pool te gaan. Dan ga ik via de Chili kant weer naar boven. En via Bolivia en Peru kom ik uiteindelijk in Equador en bij de Galapagos eilanden.Vanaf Equador een vluchtje nar Bogota en voila, de circkel is rond!

Nuvragen jullie je af; 'ga je dit allemaal alleen doen?' En het antwoord is; 'Nee!

Het is eenhele puzzel geweestmaar uiteindelijk heb ik via internet Ivan ontmoet, en die gaat gezellig de eerste 4 weken mee op stap. Daarin zullen we Colombia en Venezuela aandoen. Daarna reis ik3 maanden alleen, hoewel ik er vanuit ga dat er mede reizigers genoeg zijn en dat het alleen reizen wel mee zal vallen.

In Bolivia zal Chris (ja, die buurman ja) zich bij me voegen en bezoeken we ook nog Peru. Daarna voor de laatste maand zal Chiel (m`n lover) de grote oversteek wagen en met mij Equador en de Galapagos bewonderen.

En natuurlijk reizen jullie ook nog allemaal mee! Dus over gebrek aan reisgenoten heb ik niet te klagen! Gezellig hoor!

Liefs Linda