Zo! Daar ben ik weer! Een hoop kilometers gevreten en een hoop gezien! Na het geweldige raften hebben we er 3 dagen over gedaan om de grens te bereiken. Alleen maar bergen en bochten, bochten, bochten... Inmiddels hebben we de heuvels (godzijdank) achter ons gelaten, 1x kotsen in de bus vind ik meeeeer dan genoeg (maar wat luchtte dat op zeg!!!).

We hebben horror verhalen gehoord van mensen die 5 uur bezig waren op de grens, om van Colombia naar Venezuela te gaan, en van mensen die alles moesten uit pakken en geld moesten schuiven om maar door te mogen. Maar niets van dit alles hoor! In vijf minuutjes sjokten wij over de brug Venezuela in!

Na een paar dagen die van ´bussen´ aan elkaar hingen (10 uur is niets) kwamen we eindelijk aanbeland in het prachtige Merida. Hier besloten we de ledematen maar een beetje actie te geven en ons op te geven voor een dagje canyoningen!

Ik heb dit eerder gedaan in Vietnam en ik weet dat ik het fantastisch en verschikkelijk tegelijk vind. Een control freek hangend aan een touwtje midden in een waterval, of die van 5 meter hoog precies tussen een paar rotsen in de kolkende rivier moet springen, zien jullie het voor je? Walnoot-dames, jullie hadden trots geweest op me! De omgeving was weer fantastisch, knalblauwe vlinders van 10 cm, lianen die overal hangen, bananenbomen, schitterend! De spierpijn de volgende dag was iets minder kleurrijk vrees ik...

Vanuit Merida hebben we nog een tripje gemaakt het ´platte land´ op, dit is de letterlijke vertaling van Los llanos. We boekten een 4 daagse tour waarbij we de natuur in gingen om vanalles te bekijken. Eerste trip: met de boot door de natte gebieden om de zoet water dolfijn te spotten (niet gevonden). Tweede trip: met de jeep op pad en kijken of we een anaconda het moeras uit konden sleuren (niet gevonden). Derde trip: te paard de landerijen door op zoek naar een miereneter (ja jullie voelen em al aankomen: niet gevonden!) Vierde trip: off road safari waarbij we toch vast en zeker piranha´s gingen vangen, het was maar goed dat er een kip aan het spit was, want denken jullie echt dat we wat gevangen hebben???

Gelukkig had een van de ´knechten´ op de boerderij waar we sliepen een anaconda(tje) gespot terwijl zij de weg over wilde steken. Konden we er toch nog even mee op de foto!

Wat wel weer frappant was, was dat het dierdat het moeilijkst te spotten zou zijn,we die op elke moerashoek tegen het lijf liepen. En wel te weten deCapibari ´s werelds grootste knaagdier (hoewel ik hamsters ken die beweren dat hen die eer toe komt, maar vooruit). De Capibari kan 30 kilo worden en schijnt bijzonder lekker te zijn!

Na deze trip hebben we ons in de auto gehesen voor een ritje wat uiteindelijk (met een paar buissen ertussen) 24 uur zou duren. Heerlijk! Ben gek op (goedkope) benzine dampen! Inmiddels heeft ons dat wel doen aanbelanden in Ciudad Bolivar, alwaar we morgen op stap gaan naar ´s wereldshoogste waterval.

Vanuit het bloedheteVenezuela groet ik jullie!

Liefs Linda

PS: Luan, je bent de slankste Venezuelaanse die ik tot nu toe gezien heb...mijn hemel...