Wat heb ik weer een hoop mooie dingen gezien zeg! Watervallen, gletsjers, wereldberoemde bergtoppen, walvissen, zeehonden, pfff, en dat allemaal in 1 land! Argentinië mag zichzelf gelukkig prijzen met zoveel natuurschoon!

Ik zit nu dus in Patagonië, daar heeft iedereen vast wel eens van gehoord. Voor dit stuk van de trip was ik het meest ´bang´. Daar de seizoenen op het zuidelijk halfrond tegenovergesteld zijn van ons, is het hier nu dus midden winter, en ik bevind me bijna zo zuidelijk als maar mogelijk is! Ik had van te voren hele visioenen van metershoge sneeuw, ijsberen die door de straten lopen, 6 skipakken over elkaar en dan nog niet naar buiten durven etc. Elke medereiziger die ik onderweg tegen kwam die hoorde dat ik ´in de winter´ naar Patagonië ging verklaarde me voor gek: ‘Hoe kan je dat nou doen? Had je dat niet anders kunnen plannen?'

Maar wat het ik een geluk gehad zeg! In de winter is het namelijk het walvissen seizoen in Patagonië. Dit betekende dus, dat ik heerlijk een paar uur lang op het strand heb gestaan terwijl de walvissen maar een paar meter bij me vandaan zwommen. Te gek! Als je in de rondte keek zag je elke keer minimaal op 5 plekken walvissen zwemmen. Meestal moeder met jong (1 maand oud en ´maar´ 3 meter!). Ondanks dat het zeehonden seizoen nog moet beginnen lagen er toch al her en der een paar uit te buiken op het strand.

In de natuurparken van Los Glaciares is pas voor de eerste keer het thermische ondergoed uit de tas gekomen. Maar ja, dat is misschien ook wel handig als je buiten in de vrieskou 4 uur lang naar een gletsjer gaat staan staren in de hoop dat hij instort!

De Perito Moreno gletsjer is de enige die nog groeit en dus ook regelmatig ´afkalft´ (beetje instort). Maar ja, dat ding is giga-groot en probeer maar eens te ontdekken waar hij gaat brokkelen, ik kan je zeggen, dat valt niet mee! Maar wel gaaf hoor, je staat daar naar die giga ijsbergen te kijken en overal hoor je gekraak, geknal en gerommel.

Ik heb wel een paar stukken van 10x10 zien vallen, dat lijkt heel wat, maar op die gigantische ijsmuur is het maar een schilfertje (wat overigens flinke golven veroorzaakt!)

Aan de andere kant van het natuurpark (5 uur rijden verderop), ligt de beroemde berg Fitz Roy (3441 m), volgens iedereen onbereikbaar in de winter. Echter als je eenmaal in de buurt bent kijkt iedereen je raar aan als je vraagt of het mogelijk is, natùùrlijk kan je er heen! Dus weer op pad! De eerste dag was het bewolkt en liet Fitzie zich mooi niet zien, wel heerlijk gewandeld door ruige natuur al banjerend door de sneeuw. De tweede dag heb ik de gok genomen en ben ik naar het Fitz Roy uitzichtpunt gelopen. Erg leuk: het moment dat je aan de tocht begint staat er een bord: als er sneeuw of ijs op het pad ligt moet je niet aan de wandeling beginnen, dan is het te gevaarlijk. Ik moest de sneeuw van het bord vegen om het te kunnen lezen...

Wel vaag, want het was een bord van de parkwachters, en die hadden ons de dag ervoor toestemming gegeven om dit pad te bewandelen..?

Maar affijn, na anderhalf uur glibberen, bijna wegwaaien, puffen in het zonnetje en tot m´n knieën in de sneeuw was ik dan toch eindelijk boven. En wat denken jullie? Jawel! Helder! Hoera! Fitz Roy in volle glorie in het zonnetje! Wat een mazzel had ik toch weer! Heb daar een half uur staan blauw-bekken, veel te veel foto's genomen en ben weer terug gegaan. Door het zonnetje (die ondanks de ijzig koude wind toch z´n best deed) begon op sommige plekken de sneeuw en het ijs te smelten en daar het pad naar beneden afliep was het op z´n tijd een aardige glijbaan! Maar op ´t gemakkie heelhuids beneden gekomen.

Vandaag = computerdag. Foto´s kopieëren (geen risico´s nemen!), website bijwerken en om half 7 vanavond in het vliegtuig naar Ushuaia, de meest zuidelijke stad (lees: gehucht) ter wereld. Ben benieuwd wat we hier allemaal (niet) gaan aantreffen!