De meest zuidelijke stad ter wereld, Ushuaia, bleek helemaal niet het einde van de beschaving te zijn! Mijn hostel was zelfs `hipper` dan ik eigenlijk aan kon! Het was een `coole` tent voor fanatieke snowboarders, waar de muziek om 6 uur `s ochtends aan ging en rond 2 uur `s nachts stopte met blèren. Niet helemaal Linda`s cup of tea, maar vooruit!

Wat wel heel erg gaaf was, is dat ik een cursusje hondeslee besturen gedaan heb! Eerst een beetje uitleg over de honden, daarna zonder honden oefenen om de slee heuvel-af-en-door-de-bocht te krijgen, viel heel nog niet mee! Daarna 4 honden voor de slee, en glijden maar! Hard dat het gaat! Die dieren willen echt werken, niet te houwen! We zijn door 2 valeien gegaan, door de bossen, warm chocorummetje bij `n hutje, door de bossen en (pas op, goed sturen!) over een paar bruggetjes. Echt een hele gave ervaring!

Verders het Beagle kanaal bezocht, Beagle-bier gedronken (en echt, het blijft vies spul, waar dan ook ter wereld!), zeehonden gezien, de plaatselijke variant van de aalscholver, en wat mooie vuurtorentjes.

Vervolgens ben ik naar Puerto Natales gegaan, kijk, als we dan toch een stad moeten uitroepen tot einde van de wereld, dit is een goeie kanshebber hoor! Allemachtig! Daar het nog geen hoogseizoen is (stadje ligt naast een van werelds meest bekende National Parks: Torres del Paine) was alles in dit gehucht gesloten. Nadat ik de halve stad ter voet had doorkruist vond ik eindelijk een acceptabel hosteltje dat zo vriendelijk was om me binnen te laten. Na anderhalve dag van rondhangen, informatie sprokkelen en voorbereiden ben ik naar het NP gegaan voor een wandeltocht van 5-6 dagen.

Voor kenners: Ik heb de `W` gelopen, de achterkant was gesloten omdat de sneeuw daar op heuphoogte was. Gelukkig waren er met mij nog een paar gekken die aan deze hachelijke onderneming gingen beginnen. Hoe gek dat bleek al snel omdat we na anderhalf uur lopen (nog 3,5 te gaan..) in een sneeuwstorm terecht kwamen... Een uur later zagen we er allemaal uit als de verschrikkelijke sneeuwman, maar was de wind gelukkig gaan liggen en waren de wolken inmiddels leeg.

Goed koud en moe arriveerden we bij het eerste hostel. Degene die daar werkte schrok zich verloren, hij had in geen 2 weken mensen gezien en nu kwamen er opeens 7 binnen rollen! In plaats van in het gasten verblijf werden we in de personeels vertrekken onder gebracht, dit was de enige plek waar er een houtkachel brandde! Hier hebben we dankbaar gebruik van gemaakt, ten eerste om alle kleren te drogen, en ten tweede om op de houtkachel te koken. Kleine tip: pastasaus gaat prima, maar pasta zelf niet, dat moet toch echt helemaal koken en niet zomaar in warm water...het was n beetje pasta-brei geworden! De dagen erna was het weer een stuk beter, en wat wij thuis altijd zeggen: je loopt je vanzelf warm! Iedereen had voor 5-6 dagen ontbijt-lunch en -diner-spullen meegenomen, en daardoor sjouwden we ieder zo´n 15 tot 18 kilo mee op de rug. Positief puntje: per maaltijd werd de tas lichter! En eten dat we deden, hahaha!

Onderweg een gletsjer bezocht, veel mooie meertjes gezien, pootafdrukken in de sneeuw gezien van poema´s, veel door de sneeuw gebanjerd, geglibberd over verborgen stukken ijs, en de veel te steile en besneeuwde hellinkjes op de kont afgegleden (pas op voor de afgrond..). Het doel van de wandeling was om uiteindelijk bij de Torres uit te komen, 3 bergpiekies naast elkaar. Nou, je kent het wellicht wel (of niet), je zwoegt je er 4 uur lang naartoe (sneeuw, berg-op-op-op, ijs) en dan sta je er, verrekt van de koude wind, maakt snel 10 foto`s en je kan het hele takke-eind weer terug, hahaha!

Moe maar bijzonder voldaan zijn we weer terug gegaan naar Pto Natales waar we de wandeltocht hebben afgesloten met een lekker etentje (4 dagen pasta met saus wordt je toch zat...) en een flink glas pisco-sour, proost!