Oftewel: Go! Go! Go! Oftewel: Gaan! Gaan! Gaan! Kortom: we hebben er lekker de gang in! Chris is hier ´maar´ voor 4 weken en in die tijd wilen we toch zoveel mogelijk van Peru en Bolivia gezien hebben. Ik heb een strak reisschema opgesteld waarin we maar weinig ´verassingen´ kunnen gebruiken. Tot nu toe (dag 10) loopt het gesmeerd en gaat alles volgens planning!

Nadat ik Chris van het vliegveld heb opgepikt zijn we de volgende dag meteen uit Lima vertrokken. We zijn in een heerlijk gammele bus naar Pisco gegaan. Ons eerste doel was om goed kachel te worden van het lokale brouwsel ¨Pisco Sour,¨ dat viel vies tegen. Nee, het was niet vies, en nee,dat kachel worden is ook goed te doen, maar het drankje zelfvinden! Pfff, en dat terwijl ze het bocht hier uitgevonden hebben! Maar goed!Uiteindelijk kwamen we toch aardig in de richting. Wat wel erg interessant was: weten jullie die aardbeving van 2 jaar geleden nog in Peru? Wel, je zou zeggen dat na 2 jaar alles weer aardig op de rails is. Maar niks is minder waar. Pisco was 1 grote ingestortte bende, nog bijna niets opgebouwd, mensen in hutjes, dat was best heftig/verassend om te zien. Maar affijn; vanuit Pisco hebben we de ´Poor Mans Galapagos´ bezocht, een groepje rotsachtige eilanden vol met pelikanen, een vedwaalde pinguin, zeeleeuwen en duizenden vogels.Best leuk!

Dezelfde dag weer in de bus gestapt om door te scheuren (pruttelen) naar Nazca. Kennen jullie Nazca of moet ik weer een informatief moment inlassen? Nazca ligt in de woestijn en als jehier over vliegt dan zie je in het zand grote afbeeldingen/lijnenvan voornamelijk dieren. De lijnen zijn tussen de 65 en 300 meter groot. Ze zijn eeuwen geleden handgemaakt en niemand weet waarom.Dus wij een vliegtuigje gecharterd en nadat ik de kotszakjes kant en klaar had liggen stegen we op. Je vliegt hier in een 6 persoons chesna, en je duikt van links naar rechts (troelala) om de lijnen van alle kanten te bekijken. Jullie weten inmiddels mijn twijelachtige reputatie met geslinger dus ik ging uit van een 100% kotsgarantie (ik houd jullie nog even in spanning of het allemaal binnen gebleven is)! Het was best een grappig vluchtje, de piloot wees alle lijnen/figuren aan en wij deden onze best ze te fotograferen. Na een half uurtje stonden we weer met trillende benen op de grond en... hoera! Ik ben een held! Geen gekots (okee, laten we eerlijk zijn, het had geen 5 minuten langer moeten duren, hahaha!)!

´s Nachts een slaapbusje gepakt naar Arequipa en daar een dagje genoten van dit prachtige stadje met een heerlijk vaag marktje. Vanuit deze stad naar de Colca-canyon gegaan. Hier eerst een poging gedaan tot condors spotten (elke trouwe lezer van mijn site zal inmiddels al begrijpen dat dit uiteraard niet gelukt is, die pokke vogels bleven mooiop hun nest zitten!). Vervolgens zijn we met een gids de (vanaf dat punt)1000 meter diepe canyon afgedaald en hebben we overnacht in een oase. De volgende dag weer omhoog gestekkerd waarbij we onze gids ernstig achter ons lieten! Wat een beetje jammer was, was dat ik het na 5 minuten op de eerste dag al nodig vond om wederom de grond van dichtbij te bekijken (nee, niet van m´n graat deze keer, maar gewoon uitglijden over een stukje vals plat met kleine steentjes), de elegante houding waarin ik terecht kwam werd niet erg gewaardeerd door mijn toch al gammele knieeën en rechts liet een protesterend gekraak horen. Maar ja, pain is fain, dus de pááááden op, de láááánen in!

De volgende halte was Puno, bij het Titicaca meer, dit ishet hoogst bevaarbare meer ter wereld. Hier wonen mensen op drijvende rieteilanden en die zijn we (net zoals de rest van alle toeristen) even gaan bekijken.Best leuk om te zien.De volgende dag zijn we de grens over gegaan naar Bolivia, naar La Paz,dit is de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld (4058 m), maar daar we al geruime tijd op hoogte zitten en elke keer een klein beetje klimmen hebben we weinig last van de altitude. Vandaag was weer een toppertje van een dag. Weleens gehoord van de deadroad? Daar gaan we weer: een weg van 63 kilometer lang, die alleen maar bergafwaarts gaat. Er is 25 kilometer geasfalteerden de rest is dirt-road. Je rijd met je mountainbikeje langs ravijnen van 200 meter diep.Gaaf joh! Ik moet bekennen dat ik er eigenlijk met knikkende knietjes (hahaha, dat doen ze zowiezo wel!) aan begon. Het dodental cijfer staat inmiddels op 13, waarvan 2 dit jaar... We hebben uitgebreid alle agency´s bezocht en besloten toch NIET mee te gaan met de agency waarbij naar mateje meer betaalde de remmen van je fiets beter werden, echt waar! Om een lange weg kort te maken: we hadden en klein groepje van 3 (andere groepen waren met +/- 12) en hebben een fantastische dag gehad. De uitzichten waren spectaculair, de fietsen fantastisch, de gids onbetaalbaar en de foto´s... nou kijk zelf maar! En het allerbelangrijkste: ik zit hier achter m´n computertje, dus de dead road heeft vandaag geen slachtoffer kunnen maken!

P.S. Owja, Chris leeft ook nog!